Vendlindja: Tiranë
Vaso Papaj është lindur në Tiranë në janar 1945.
Shkollën e mesme e ka kryer në Durrës dhe në vazhdim është diplomuar në degën e Matematikës të Fakultetit të Shkencave të Natyrës në vitin 1968.
Që atëherë i ka provuar të gjitha llojet e profesioneve:
Edhe punëtor edhe ekonomist, edhe tornitor edhe matematicien, edhe Kryetar Këshilli Rrethi edhe Prefekt, edhe i papunë edhe Drejtor Rajonal Arsimi.
Vetëm mësues, kurrë.
Në vitin 1969-1970 ka shkruar romanin “Një Dimër mes Dimrash” ose “Romani i murosur”, vërtet i murosur, për më shumë se 20 vjet, i çmurosur në vitet e demokracisë dhe botuar dy herë: më 1995 dhe më 2006.
Ka përkthyer nga italishtja romanin “Ylli i mëngjesit” i poeteshës së njohur italiane Ada Negri, botuar më 2008, si dhe “Kasta” (Dosjè) të gazetarëve italianë Serxho Rico dhe Gian Antonio Stella botuar me puntata në gazetat lokale “Dyrrah” dhe “Sintagma”.
Në vitin 2011 boton vëllimin poetik “Mbeta mik me shpirtin”, në vitin 2012 vëllimin poetik “Një tjetër diell” dhe në vitin 2013 vëllimin poetik “Koncert nën narkoze”.
Po punon për një tjetër vëllim poetik me titullin provizor “Hasta la vista”.
Ç’emocion provoja, sa herë në krahë më ngrije.
Aroma jote nënë, thesar i rrallë në botë.
Si prehesha aq thellë, në sytë e tu plot hije,
Ngulitur fort i kam, në mendje edhe sot.
Në dimrat e pafund, në atë bodrum me cikma,
Jorganin ma tërhiqje, gjithnjë më lart’ mbi sytë.
E nëse qielli i egër lëshonte zjarr dhe klithma,
Në shtratin tënd të ngrohtë, me gaz më fusje zhyt.
Ma kishe bër’ zakon, të zgjohesha me gjelat,
Të përsëritja lëndët e ditës në vijim.
Më rrije përmbi kokë, më krihje kaçurrelat
E m’dukeshe gjithmon’ si ëngjëll në fluturim.
Në ndihmë të cilitdo të shihja, nëna ime.
N’atë rrugicë të bardhë buronte dashuri.
Kalove kohë të errta, mëngjese pa agime.
Më shumë se ëndërra moshe, ti njohe pleqëri.
Ngujuar syt’ andej, rrugicës nga ku vija.
E dëshiroje shumë të isha unë dikush.
Kur koha më largoi me vite nga shtëpia,
Me letra të melhemta plot një sirtar m’u mbush.
Po sot atë sirtar me çelës e kam mbyll.
Nuk dua, fëmijët e mi të kthehen tek e vjetra.
Kur portat na i mbyllën, me nga një vulë mbi dyll
Dhe unë vajtoja gjatë nga njëra port’ te tjetra.
Nuk dua të të kujtoj si ëngjëll në lartësi.
Nuk dua të të shoh me thinja, me të zezë.
Fotografinë e vajzërisë e mbaj mbi skrivani.
Përher’ mirësi dhe forcë më jep, më rrit shpresë.
Ndaj sot, ngado që shkoj, të mbaj te syt’ si shpresë.
Si ëngjëll më qëndron mbi kokë gjithnji.
Kështu do të t’mbaj mënd, gjer ditën që do t’vdes
O këngë e jetës sime, ninull në përjetësi.
teksteshqip.com
Leave a Reply