Bash ku rrinë shqipet e malit
ka pas kën kulla e Prëk Calit
Ka pasë kën kjo kullë e bardhë
s’thonë kot malet derë e parë
Derë kreshnikësh ku knoi lahuta
hije i ka sofra dhe pushka
Njatëherë krajlat po bajnë kuvend
Hot e Grudë, Shkrel e Këlmend
Me ja falë Malit të Zi
në Prrua t’thatë me vu kufi
Nëqoftëse ban Malësia fjalë
derë për derë me u vra ka i djalë
Për dhuratë që i bahet krajlit
na i ka shkua fjala Prëk Calit
Në derë të kullës ai ka ba be
derisa të shkojë ky qiell mbi dhe
Krajl as mbret nuk kam me lanë
me mi marrë bjeshkët me kamë
Komisioni ndërkombëtar
tue menue se s’ka shqiptarë
S’ka njeri që ecë mbi tokë
me çua gurin njëqind okë
po i thonë Prëkës me shpoti
merre atë gur që e ke përbri
gjithku te duash vëne kufi…
Si dragua qe ia kepusin prangat
si dikur Muji dhe Zanat
Si Halili në Jutbinë
ma ka marrë gurin në shpinë
Kapërceu malet me hapa
nam e nder tu lanë përmbrapa
Sa mbaroi darka e davletit
u nisen trupat prej hyqybetit
Me ia shti gazepin vendit
me i zaptua bjeshkët e Kelmendit
Vinë me i zanë priten Prëk Calit
iu thaftë goja gjeneralit
Që dha urdhën për luftim
me vra Shqipen në fluturim
Si dragua ka zbritë në zall
gjoksin hap, dekën përballë
S’e kanë prekë tri ditë me radhë
tuj mendue mos ka metë gjallë
S’e harron Prëken Malësia
ku vdes trimi lind trimnia
Leave a Reply