Shkova larg teje vendi im i hyjtë
Një copëz zemër ende me Ty rreh
Ti madhështor shfaqesh përballë detit
Udhëve e kalave historinë e fsheh…!
O vend i begatë erërash përkëdhelur
O djep që përkunde ëndrra pa fund
Detit plot valë sa hapa kam hedhur
Parfumin ta ndiej që më ndjek gjithkund.
Bujtin në Ty zbrazësi e psherëtima
Fytyra të vuajtura lodhur pagjumësive
trumbetojnë mburrje, ankthi, lemeria,
Mpihet buza nënës, në gji thinjet fëmija…!
Mbi kurmin tënd shkëlqen historia
Shi meteorësh e lumenj të përshkojnë
Emrin – pa cënuar ta ruajnë kalatë
E kodrat në ethe, dhimbjesh drithërojnë.
O tokë e shkelur, e vjelur, e vjedhur,
O etër, gjyshër, që përkëdhelët flokët e mi
O qiell që ylberë sërish di të dhurosh
Bëmëni një vënd në Tuajin gji!
Burimi/Facebbok/Autori
Leave a Reply