Ishte një natë vere e ngrohtë dhe e qetë. Qielli ishte i kthjellët, pa asnjë re, dhe yjet ndriçonin me shkëlqim të plotë. Ana dhe Liri ishin ulur në një kodër të vogël, larg nga zhurmat e qytetit, duke shijuar mbrëmjen e qetë. Kishin disa muaj që ishin njohur, dhe çdo takim i tyre bëhej më i veçantë dhe më i ndjerë.
Ndërsa qëndronin pranë njëri-tjetrit, duke shijuar heshtjen dhe praninë e njëri-tjetrit, një bubullimë e lehtë dëgjohet në distancë. Ana e hetoi e para.
• A e dëgjove? – pyeti ajo, duke kthyer kokën drejt horizontit.
• Po, mendoj se po fillon një stuhi, – u përgjigj Liri, duke vështruar qiellin që ende dukej i qetë.
Megjithëse bubullima dukej larg, ndjenjat e tyre ishin të afërta dhe të fuqishme. Ai moment i qetësisë dhe pritjes i bënte më të ndërgjegjshëm për njëri-tjetrin. Ndërsa bubullimat bëheshin më të shpeshta dhe të afërta, Ana ndjeu një dëshirë të papërshkrueshme për të bërë diçka që ndoshta nuk e kishte menduar më parë.
• Liri, – tha ajo me një zë të butë, – a ke ndier ndonjëherë si tërheqje të papritur ndaj diçkaje?
• Shpesh, – u përgjigj ai, duke e parë drejt në sy. – Si tani për shembull.
Ana buzëqeshi dhe iu afrua pak më shumë. Ata mund të ndjenin frymën e njëri-tjetrit dhe një ndjenjë magjike filloi të mbushte hapësirën mes tyre. Në atë moment, një bubullimë e fuqishme e prishi qetësinë e natës dhe një dritë e bardhë e fortë ndriçoi gjithçka përreth.
Në atë sekondë të ndritshme dhe të zhurmshme, buzët e tyre u takuan. Ishte një puthje e butë, por plot pasion dhe emocion. Bubullimat u ndalën për një moment, sikur vetë natyra të ishte ndalur për të dëshmuar atë çast të bukur. Puthja e tyre zgjati, dhe kur më në fund u ndanë, të dy ishin të mahnitur nga intensiteti i ndjenjave që kishin përjetuar.
• Ishte sikur bota ndaloi për ne, – pëshpëriti Ana.
• Po, ishte magjike, – pranoi Liri, duke e mbajtur ende dorën e saj.
Stuhi ose jo, ata e dinin se kishin përjetuar diçka të veçantë atë natë. Bubullimat e puthjes së tyre do të mbeteshin gjithmonë në kujtesën e tyre, një kujtim që do t’i mbante gjithmonë të lidhur me njëri-tjetrin.
Pas asaj nate magjike, Ana dhe Liri u ndjenë më të lidhur se kurrë më parë. Çdo takim i tyre dukej sikur mbante me vete jehonën e asaj puthjeje të parë, dhe ata mezi prisnin të shiheshin sërish. Ditët kalonin dhe stuhitë e verës vinin e shkonin, por lidhja e tyre vetëm sa rritej.
Një ditë, ndërsa po ecnin dorë për dore përgjatë bregut të liqenit, Ana i propozoi Lirit të bënin një udhëtim të shkurtër larg qytetit, për të eksploruar vende të reja dhe për të kaluar më shumë kohë së bashku. Liri e pranoi me gëzim dhe ata vendosën të shkonin në një fshat të vogël malor, ku kishin dëgjuar se peizazhi ishte i mahnitshëm dhe ajri i freskët i malit i bënte mrekulli mendjes dhe shpirtit.
Pas disa orësh udhëtim, ata mbërritën në fshat dhe u vendosën në një shtëpi të vogël druri, e cila kishte një pamje magjepsëse të maleve përreth. Qetësia dhe bukuria e vendit i bënë të ndiheshin të lirë dhe të plotë. Ditët kalonin me shëtitje në natyrë, pikniqe në lëndinat e gjelbra dhe netë të qeta pranë oxhakut.
Një mbrëmje, ndërsa po shijonin një darkë të thjeshtë në verandën e shtëpisë, Liri vuri re një shprehje të thellë në fytyrën e Anës.
• Çfarë mendon? – e pyeti ai, duke e parë me dashuri.
• Po mendoj për atë natë në kodër, kur gjithçka ndryshoi për ne, – tha ajo me një buzëqeshje të lehtë. – Ndjeva diçka të veçantë atëherë, dhe ajo ndjenjë më ka shoqëruar gjithmonë.
Liri i kapi dorën dhe e shtrëngoi butë.
• Edhe unë, Ana. Ajo puthje ishte fillimi i diçkaje të bukur. Dhe çdo ditë që kalon, e kuptoj se sa shumë të dua.
Ana u afrua dhe e puthi butësisht. Ndërsa qielli mbi ta filloi të zbardhohej nga një tjetër stuhi vere, ata e dinin se nuk kishte rëndësi se çfarë mund të ndodhte jashtë. Brenda zemrave të tyre, ata kishin një strehë të sigurt, një vend ku bubullimat e puthjeve do të ishin gjithmonë të ngrohta dhe të qeta.
Stuhia u forcua dhe një bubullimë e fuqishme ndriçoi natën. Por këtë herë, nuk ishte thjesht një fenomen natyror. Ishte një kujtim i përjetshëm i një dashurie që kishte filluar me një puthje në mes të bubullimave dhe që vazhdonte të rritej çdo ditë, duke e bërë jetën e tyre një aventurë të bukur dhe të paharrueshme.
Ditët e Ana-s dhe Liri-t në fshatin malor ishin plot dashuri dhe aventura të vogla, të përjetuara në qetësinë e natyrës. Një mbrëmje, ndërsa po shëtisnin pranë liqenit, një re e madhe e zezë filloi të mbulonte qiellin dhe shenjat e një stuhie të afërt u bënë të dukshme.
• Duhet të kthehemi, – sugjeroi Liri, duke parë retë e dendura që po afrohen.
• Jo, dua të qëndrojmë këtu dhe të shohim stuhinë, – tha Ana me një buzëqeshje sfiduese. – E di që do të jetë magjike.
Ata u ulën pranë liqenit, duke vështruar valët e lehta që filluan të tronditen nga era e fortë. Qielli u bë i errët dhe një bubullimë e fuqishme ndriçoi natën, pasuar nga një zhurmë që dridhej në të gjithë peizazhin. Ana dhe Liri shtrënguan duart, duke ndjerë se ky moment do të ishte i veçantë.
Pikat e para të shiut filluan të bien dhe brenda pak minutash, një shi i rrëmbyer e mbuloi gjithçka. Ana dhe Liri qeshën ndërsa u lagën plotësisht, duke kërcyer dhe vallëzuar nën reshjet e dendura. Ishte një ndjenjë lirie dhe hareje që nuk kishin përjetuar kurrë më parë.
• A e sheh sa e bukur është? – thirri Ana, duke kthyer kokën lart dhe duke shijuar çdo pikë shiu që binte në fytyrën e saj.
• Po, është e mrekullueshme, – u përgjigj Liri, duke e mbajtur në krahët e tij. – Dhe ti je e mrekullueshme, Ana.
Ata u përqafuan fort, duke ndjerë ngrohtësinë e njëri-tjetrit në mes të shiut të ftohtë. Bubullimat vazhdonin të ndriçonin qiellin, duke krijuar një atmosferë pothuajse mistike. Ana e ndjeu zemrën e Lirit të rrahë fort dhe e dinte se ai moment do të mbetej përgjithmonë i gdhendur në kujtesën e tyre.
Ndërsa qëndronin ashtu, të përqafuar, Ana e puthi Lirin butësisht, një puthje e mbushur me dashuri dhe premtime të pashprehura. Shiu ra mbi ta si një bekim, duke i bërë të ndihen më të gjallë dhe më të lidhur se kurrë më parë.
• Liri, – pëshpëriti Ana në mes të zhurmës së bubullimave dhe shiut, – dua që të kemi shumë më shumë momente të tilla. Dua që çdo stuhie t’i përgjigjemi me dashuri dhe puthje.
• Edhe unë, Ana, – u përgjigj Liri, duke e shikuar me sytë e tij plot dashuri dhe përkushtim. – Çdo stuhie do t’i përgjigjemi bashkë. Çdo bubullimë dhe çdo puthje do të jenë pjesë e historisë sonë.
Ata qëndruan atje, nën reshjet e shiut dhe bubullimave, duke ndjerë çdo moment si një pjesë të rëndësishme të jetës së tyre. Çdo puthje e ndjerë dhe çdo shtrëngim duarsh ishin një përkushtim i heshtur për njëri-tjetrin. Dashuria e tyre ishte një strehë e sigurt në mes të çdo stuhie, një bubullimë e përjetshme që ndriçonte jetën e tyre.
Burimi/Facebook/Miqte e Artit
Leave a Reply