“Jam 82 vjeç, kam 4 fëmijë, 11 nipër e mbesa, 2 stërnipër dhe një dhomë 12 metra katrorë.
Unë nuk kam më shtëpi ose gjëra të shtrenjta, por kam dikë që do të pastrojë dhomën time, do të përgatisë ushqimin dhe do të ndryshojë shtratin, do të më masë tensionin dhe do të më peshojë
Nuk kam më të qeshurat e nipërve dhe mbesave të mia, nuk i shoh të rriten, përqafohen dhe grinden. Disa vijnë tek unë çdo 15 ditë, disa çdo tre ose katër muaj, e disa kurrë.
Unë nuk pjek ëmbëlsira, nuk gërmoj kopshtin. Ende kam hobi dhe më pëlqen të lexoj, por sytë më dhembin shpejt.
Nuk e di edhe sa kohë, por duhet të mësohem me këtë vetmi.
Ketu ne shtepi drejtoj pune ne grup dhe ndihmoj ata qe jane me keq se une me aq sa mundem.
Deri kohët e fundit, i lexova me zë të lartë një gruaje të palëvizshme në dhomën ngjitur me mua, këndonim bashkë, por ajo vdiq ditën tjetër. Thonë se jeta po zgjatet. Pse?
Kur jam vetëm, mund të shikoj fotot e familjes sime dhe kujtimet që kam sjellë nga shtëpia. Dhe kjo është e gjitha.
Shpresoj qe gjeneratat e ardhshme ta kuptojne se familjet lindin per te pasur nje te ardhme (me femije) dhe se familjen nuk e harrojne as ne pleqeri. ”
Autori i panjohur
Burimi/Facebook
Leave a Reply