N’ëndërr varkat shkojnë e vijnë,
Bosh e heshtur, pa njeri,
Sjellin mall e sjellin plagë,
Nga një liman apo një gjì.
Mbi gurin që erërat rrahin,
Freskon lodhjen në mërzi,
Dhe kur dallgët zënë i flasin
Hesht i zymtë, ç’t’u thotë ai?
Fëmijët ikën nëpër botë,
Shkuan dhe shokët e lanë vetëm,
Nëpër brenga e nëpër lotë,
E shkelën vitet dhe e tretën.
N’ëndërr varkat shkojnë e humbin.
Bosh e heshtur, pa njeri,
Lënë kujtimet që e përkundin
Nga një liman në tjetrin gjì.
Ku përplas me pikëllim,
Deti thinjat i lënduar,
Ç’është kjo heshtje, ky harrim,
Ku janë detarët, ku kanë shkuar?
Ata ikën radhë pas radhe,
Lamtumirë e dhimbjen lanë,
Ah, moj jetë, viran’e madhe,
Sa pa shpirt njerëzit i ndan.
Sot i vetëm këtu mbi gur,
Vjen e flet me dallgët shpesh,
Si me shokët fliste dikur,
Zemra dhimbjen mbart si peshë.
Kujtim Hajdari
Burimi/Facebook
Leave a Reply