Vitet ikin. Ndryshojnë stinët. Ditët shkurtohen, zgjatën, njësoj si netët. Ftohen nga bora ose përvëlohen nga rrezet e diellit! Ikin muajt siç ikim edhe ne; kush i ri pa rrudha e pa thinja, kush plak pa dhëmbë e pa flokë!
E luta B.P, – ma fal një veturë të vjetër që të mos udhëtoj me autobus, se po më mbysin kujtimet, por ai heshti dhe unë vazhdova n’karrigën e fundit të shpalos kujtimet e harruara, – si mua njerëzit!
Kthehen stinët, kthehen edhe dallëndyshet dhe përtërihet natyra; kthehen edhe kujtimet, madje ato vijnë valë-valë, si dallgët e detit: – të shkumbëzuara dhe ta heqin mërzinë! Një grimcë gëzimi përzihet në buzët e murrme! S’të lënë rehat, të dalldisin dhe të degdisin kujtimet e moçme! Të përtërijnë në pranverë, ta zgjasin jetën edhe për një stinë!
Mos ik pranverë, mos u sos verë, mos eja dimër; – ofshajmë kur plakemi e kujtojmë!
Kot sosin rrugët dhe kot ikin vitet; kujtimet janë ato që mbesin, ato që i ngjallin të harruarat e të shkuarat dhe ne që rrimë si cungjet e kalbura mes malesh, udhëtojmë me kuajt e bardhë, bëjmë dasma e marrim nuse me duvak! Jetojmë e udhëtojmë kujtimeve kur sosin rrugët, i thashë Drinit të Bardhë kur autobusi mbrriti në Gjegjan.
“Edhe ty ta këputën rrugën që kur e përmbytën Kukësin”; – i thashë me të qeshura. “Që kur u fry liqeni, ti vazhdove rrugëtimin as i Zi, as i Bardhë dhe pa shkumbët e bardha u shfryne në Bunë”!
Autobusi kaloi mbi Drinin e Zi, unë n’sedilën e fundit po udhëtoja kujtimeve dhe po flisja me vitet e ikura! Nelën, poetin kuksjan, e pyeta: – A të shtrëngoi laku? A të djegi qafa? A tu kujtua nusja, nëna, baba kur tu errën sytë?
– Liqeni u zbraz dhe përsëri Drini e mbushi ujë, por ty tu shterrua kënga e tu thye lapsi! Enveri u kënaq kur ti nuk shkrove më!
Edhe me Gjallicën fola; sa do që autobusi bënte dredha, qafa me mbetej mbrapa duke ia shikuar majën si kësulë mbi kokën e Kukësit! E pashë edhe kësulën e Dervish Shaqës dhe mustakun ku pikonte loti si ortek nga Gjallica, sa herë që shkonte me Estradën për t’u kënduar kuksjanëve për Ratishin, Vranocin, Prekazin…
Ikin vitet, siç ikte autobusi fytit të Fanit atë ditë të fundgushtit kur unë po kthehesha te kujtimet e mia të vitit 1972, kur shita mend para disa gocave tiranase duke e sharë Enverin, para Kuvendit të Tiranës; – uh nënën ia q*… ai iu paska marrë në qafë, më lini të futem në zyrë dhe ta vras! – qesh tallur atë ditë marsi!
Ai ishte faji im që e pagoi Eglantina dhe Justina, sepse as e para nuk vazhdoi të luante më në filma si në “Plagët e Vjetra”, as e dyta s’e mori më mikrofonin që ta këndonte atë këngën “N’autobus…”
Po!
Ndryshojnë stinët, ndryshojnë edhe gjeneratat, dhe pak kush të kujton, e pak e hiç ti pranojnë meritat!
Prishtinë, 03.09.2024
Burimi/Facebook
Leave a Reply